Ik ben Manon Brander en ben 20 jaar. In woon hier in Zuidhorn.

Momenteel studeer ik de Pabo ik Groningen.

Opleiding tot leraar basisonderwijs. Ik zit in mijn 1e jaar, de opleiding bevalt meer dan prima en ik heb het erg naar mijn zin. Mijn hobbies zijn uiteraard korfballen! Ook ga ik graag stappen en doe leuke dingen met vrienden.

Hoe ben ik in aanraking gekomen met korfbal en hoe was mijn korfbalcarriere tot nu toe?
Ik ben begonnen met korfballen toen ik een jaar of 7 was dacht ik. Mijn vader (Koos), heeft vroeger zelf ook altijd gekorfbald en op deze manier ben ik in aanraking gekomen met het spelletje. Ik trainde een paar keer mee en kreeg training van Trea de Koe. Toen ik echt op korfbal kwam en me had aangemeld had ik training van Fokje, de moeder van Janneke. Ik vond het spelletje gelijk heel erg leuk en was er veel mee bezig. Als snel kwamen John en Fred erbij om Fokje te helpen en later over te nemen. We hadden een erg leuk en groot F-jes en E-tjes team. Dit herinner ik me nog goed. We zijn samen doorgeroeid naar de B jeugd en hebben een erg leuke periode met ons alles gehad. Jantine was onze trainster en we zijn voor het eerst kampioen geworden met het team.
 
Korfbal stond bij mij altijd erg hoog op het lijstje. Ik was er bijna elke dag mee bezig en erg fanatiek. Samen met nog een aantal teamgenootjes deden we elk jaar mee aan de selecties van Groningen. Een erg mooie ervaring waar je veel van opstak. Helaas bleef het voormij steeds bij de voorrondes. Samen met mijn vader ging ik altijd kijken bij het 1e en 2e team van Nic. in Groningen. Door de trainers van de toenmallige B1 werd ik gevraagd eens mee te trainen daar. Mijn eerste training daar was een clinic van Kees Vlietsra. Ik was razend enthousiast en had zo veel geleerd. Dit smaakte naar wat meer. Ik wou graag uitdaging in het spelletje en eruit halen wat erin zat. In overleg met mijn ouders had ik besloten de overstap te maken naar Nic. Met toch wel pijn in het hart nam ik op dat moment afscheid van mijn team en Zunobri. Ik kwam bij Nic. in de B1 terrecht en werd met open armen ontvangen. We speelden 2e klasse en hadden een leuk en gedreven team. Ik merkte dat ik echt genoot van het korfballen op wat hoger niveau en ook stappen kon maken in mijn ontwikkeling. Na een jaar bij Nic. gekorfbald te hebben mocht ik uitkomen voor het selectie team van Groningen voor de A jeugd. Een teken voor mij dat ik de juiste stap had gemaakt.
Helaas gebeurde er toen iets wat je nooit ziet aankomen. Tijdens een wedstrijd is Assen scheurde ik mijn linker kruisband af. Ik wist niet zo goed wat het inhield en hoe lang het revalideren zou duren, maar wat ik wel voelde was dat het goed mis was. In het ziekenhuis vertelde de dokter mij dat ik een nieuwe kruisband kreeg en dus geopereerd werd. Revalidatietijd: 9 tot 11 maanden. In tranen verliet ik het ziekenhuis en zei tegen mijn moeder: hoe kan ik nou 9 tot 11 maanden niet korfballen? dat kan ik helemaal niet. De operatie en reavlidatie hebben veel inpact op mij gemaakt. Ik was gebrand om snel te herstellen en terug te komen. Na exact 9 maanden was ik sterk genoeg om weer te gaan beginnen. Ik  merkte dat het erg lastig was om weer terug te komen op mijn oude niveau. Tot op de dag van vandaag is dat helaas nog steeds niet helemaal gelukt.
 
Na nog een tijdje bij Nic gespeeld te hebben viel ons team helaas uit elkaar. Naar de senioren wou ik nog niet en een team lager was ook geen optie. Ik ben rond gaan kijken welke mogelijkehden er nog meer waren. Al snel kwam ik in Leek uit. Mijn teamgenootje van Nic. Marco Popma, had de overstap gemaakt naar Rodenburg A1 om daar 1e klasse te kunnen korfballen. Op deze manier ben ik toen in Leek terecht gekomen. Ook in Leek heb ik een erg leuke tijd gehad in de junioren. Na een jaar waren een aantal teamgenoten te oud en moesten naar de senioren. Uiteindelijk zijn we met het hele team overgegaan naar de senioren. Ik heb 2 jaar in de senioren gespeeld bij Rodenburg met veel plezier. Toen ik ging studeren aan het HBO merkte ik dat dit mij veel tijd en energie kostte. Korfbal kwam eigenlijk een beetje op de tweede plaatst te staan wat nog nooit was gebeurd. Door deze omstandigheden kon ik korfbal in Leek en mijn studie niet meer goed combineren. Ik moest vaak afzeggen en liet voor mijn gevoel het team dan in de steek. Iets wat ik niet wou.
 
Na goed nadenken heb ik besloten om terug te gaan naar Zuidhorn. Er waren een aantal spelers terug in het 1e die toen de tijd gestopt waren. Ook mijn oude teamgenootjes zittenn inmiddels in het eerste, en mijn ouder trainer John. Dat bedenk je als kind ook nooit dat je met je trainer in één team zal spelen, haha. Ik zie in het team een mooie uitdaging. Met de spelers die terug keren en de spelers die er nu staan kunnen we naar mijn idee nog heel wat moois bereiken!

Vertel eens wat je allemaal doet voor de vereniging en waarom je dit allemaal doet. Wat vind je het leukst om te doen en waarom?

Nu ik weer terug ben in Zuidhorn voelt het weer als mijn oude plekje. Ik vind het belangrijk dat de club een goede uitstraling heeft en dat kinderen het leuk vinden om te gaan korfballen. De jeugd heeft de toekomst en dat is iets wat ik heel belangrijk vind. Ik wil graag mijn bijdrage leveren aan de club. Ik train momenteel de C1 samen met Janneke. Deze kinderen maken echt een duidelijke ontwikkeling door. Ze groeien en krijgen er steeds meer plezier in. Iets wat heel mooi is om te zien. Janneke en Manon Bos doen samen de JeCo. Manon Bos heeft aangegeven niet altijd evenveel tijd te hebebn i.v.m haar studie. Mijn reactie hierop was dat ik met alle plezier hen wil helpen. Hier ga ik mijn steentje vanaf nu aan bijdragen. In die paar jaar dat ik niet bij Zunobri heb gespeeld heb ik veel mogen zien en ervaren. Ik hoop dat ik dit kan overbrengen. Wat er verder op mijn pad komt wacht ik rustig af.

Heb je nog een toekomstbeeld en zo ja wat voor toekomst zou je willen?

Mijn toekomst beeld op korfbal gebied is vooral veel plezier maken in het spelletje. Iets wat ik momenteel echt beleef. Ook denk ik dat we met het huidige eerste, en de spelers die er wellicht over denken terug te komen, nog best eens een paar stappen omhoog kunnen gaan nemen. Dit zou natuurlijk mooi zijn voor de club. We zullen zien wat de toekomst nog allemaal brengt !

Tot langs de lijn!

Manon Brander.