Goed dan, als je voor de tweede keer gevraagd wordt om eens een stukje te schrijven voor de rubriek “Vrijwilliger in beeld”, dan is het misschien de tijd wel gekomen om hier eens aan mee te doen. Of zoals Christiaan het zo mooi verwoord: Je bent wel een oude bekende, maar geen nieuwe bekende……..

Mijn naam is Saskia Schutte, ik ben 40 jaar en ben gelukkig getrouwd met Herman. We wonen in het prachtige centrum van Zuidhorn. Samen hebben we drie kinderen, Vera (10 jaar, speelt in D1), Tessa (8 jaar, speelt in E1) en Maarten (6 jaar)

De meiden zitten al een tijdje op korfbal en ik ben hard aan het lobbyen om ook Maarten zover te krijgen. Want hoé makkelijk zou dat zijn……….Ik had hem bijna zover, maar helaas wint voetbal het.

Ik heb ontzettend veel plezier in heel veel dingen, kan moeilijk nee zeggen en vind vaak alles leuk.

Ik ben bijvoorbeeld zeer betrokken bij de school van de kinderen (OR-lid, notulist, Luizenmoeder, Leesmoeder, lid Paascommissie, Groepsouders bij twee groepen en spring vaak bij daar waar nodig). Ook help ik vaak bij opvang van kinderen van mijn zus en van vrienden.

Ik heb een winkel en een website ( www.villa-vera.nl ). Ik werk vanuit huis en maak, veelal op bestelling, handgemaakte (kraam-)cadeautjes en (kinder-)decoraties. Ik zit hiervoor bijna elke dag wel achter de naaimachine. Hiermee heb ik het lekker druk, maar ik ben graag creatief bezig, dus het voelt niet als werken. Ook ben ik een grote liefhebber van rommelmarkten en kringloopwinkels. Ik denk dat 80% in ons huis hiermee ingericht en aangekleed is. Ook vind ik het leuk om meubeltjes op te knappen en ben niet vies van een lik verf hier en daar. Ik verander ons interieur dan ook om de haverklap. Ben misschien het beroep als styliste misgelopen……Verder lees ik graag en ga ik in het weekend en tijdens feestjes vaak los in de keuken en kook ik graag buitenlandse gerechten. Ik ben geen grote fan van de Hollandse keuken, dus dat maak ik niet zo vaak.

Zelf ben ik van jongs af aan een “korfbalster” en ben al op jonge leeftijd (ik denk rond 6 jaar) begonnen in mijn geboortedorp Niekerk, bij KV Kiol. Nadat daar geen plaats meer was voor een juniorenteam ben ik samen met mijn zus overgestapt naar de junioren van Zunobri. En wat was dat een geweldige tijd! We hadden een supergezellig, sportief, fanatiek team, waar we uiteindelijk een soort van sport/vriendengroep werden. Van, na de trainingen en wedstrijden blijven hangen in de kantine, tot met z’n allen na een wedstrijd bij iemand thuiswachten op het busje die ons naar de Kruisweg in Marum bracht. Ik denk er nog steeds met veel plezier aan terug. En gun mijn kinderen ook zo’n leuke tijd.

Zunobri was toen al een zeer betrokken en gezellige club. Veel spelers van die tijd zie ik nu ook weer terug als vrijwilliger, speler of toeschouwer. Het voelt dan toch een beetje als thuiskomen.

Na ongeveer 20 jaar korfbal ben in gestopt omdat Herman en ik een reis naar Australië gingen maken en ik het toen wel even gezien had met deze sport. Toen daarna de kinderen kwamen, was er al helemaal geen tijd meer voor sport en ook helemaal geen kriebels in welke sportrichting dan ook. Korfbal was even op een zijspoor blijkbaar.

Doordat de meiden zijn gaan korfballen, (overigens heb ik daar helemaal niets mee te maken gehad….) ben ik zelf ook weer langzaam terug in de korfbalwereld. En dan komen de lang weggebleven “korfbalkriebels” al heel snel weer terug.

Inmiddels train en coach ik het D1 team, speel en train ik af en toe weer eens een balletje mee met het midweekteam en daar waar nodig, ben ik er om te helpen. Zonder vrijwilligers kan deze club niet  bestaan en hiervan ben ik me zeer bewust. Ik werk graag met kinderen, breng ze graag de korfbaltrucjes bij en doe dit met veel enthousiasme, ben vrij fanatiek, maar humor staat bij mij altijd bovenaan. Dat de kinderen het naar hun zin hebben en blij worden van een sport als korfbal, is voor mij het allerbelangrijkste.