Uit het Jubileumboek bij ons 25 jarig bestaan:

COLUMN: Re-Taw Tools

Door Jurgen Tiekstra

Jurgen is oud-lid en schreef voor het clubblad in de jaren 90 talloze columns onder een soort anagram. Dit is één van zijn vele columns. Inmiddels is Jurgen freelance journalist en schrijft voor diverse dagbladen

Het leed is weer geleden. De wonden zijn weer geheeld. Winnaars zijn gekomen en verliezers zijn gegaan. Nu de rookwalmen zijn opgetrokken kunnen we waarnemen wat de consequenties waren van dit zaalseizoen.

Ja, ik weet het. Nemand denkt meer aan het afgelopen zaalseizoen, maar ik wel. Ik voel mee met de verliezers; geven ze de moed op? Zetten ze nog door? En ik voel mee met de wÍnnaars; worden ze nou arrogant? Nou is het niet helemaal duidelijk in welke categorie je jezelf moet indelen. Je kan de bereikte positie met je team als maatstaf nemen. Maar ook het gevóel dat je aan de competitie hebt overgehouden: je kan wel heel laag geëindigd zijn maar misschien had je tijdens één van de wedstrijden wel een heel helder moment waarin alles helemaal duidelijk werd. Je zag de zin van het leven als het ware voor je liggen. Je hoefde het alleen maar op te pakken. Een verder gelukkig leven gegarandeerd. En dóar wil ik het vanavond met u over hebben! Want is er nog zin in de eeuwige strijd van de mens om eer?

Altijd de beste te willen zijn? Tot aan het stressveroorzakende aan toe? Nou moet je niet bij mij aankomen met het overbekende en/of afgezaagde verhaal dat korfbal juist ontspannend oftewel antistress is. Want als je, je echt wilde ontspannen dan ging je wel aan de yoga of aan dat gedoe met die naalden.

Nee! Volgens mij komen bij het bedrijven van de sport de oeroude driften van de mens weer naar boven. Want al lang voordat het vuur, en laat staan het wiel, uitgevonden en ontdekt was had de mens al de begeerte om ergens in uit te blinken, ergens de beste in te zijn. 

Ik noem dat het bijl-principe: wie de grootste en scherpste bijl had en heeft was en is de leider.

Nu zegt u: ‘dat is de grootste onzin want ik kan eigenlijk voor geen meter sporten, dus ik kan nooit proberen de beste te zijn in sport, in dít geval in korfbal.’ En nu denkt u mij te hebben, te hebben bewezen dat mijn theorie voor geen kant klopt. Maar dan zeg ik: u kan inderdaad voor geen meter korfballen, maar daar komt nog bij dat de beste stuurlui sowieso altijd aan wal staan. Oftewel, de beste korfballers staan aan de kant. Hiermee wil ik zeggen dat je nooit de beste korfballer zal zijn want die staat al ergens tussen het publiek aan de kant verscholen. Niemand heeft dat door en iedereen probeert maar en probeert maar om de beste te zijn, en het lukt maar niet! Maar nu hebben we wel een probleem: want zoals bekend blijven de besten, de sterksten in leven. Zoals Darwin al meende te moeten opmerken. Ín andere woorden: survival of the fittest. Wat ik hiermee wil zeggen is dat die sterksten (die stuurlui aan de kant) dus in leven blijven. Het vervelende daaraan is dat die mensen altijd vreselijk irritant zijn. ze denken altijd alles beter te weten en staan de hele tijd Ín je nek te blèren alsof het niks is. Van die mensen waarvan je denkt: get a life! En als Darwin gelijk had hebben we over een aantal decennia all over the place van die irritante schreeuwlelijkerds rondlopen en dat moeten we natuurlijk niet hebben. wat u?!

En nou zijn we weer helemaal terug bij de grote vraag van vandaag: is er nog zin in de eeuwige strijd van de mens om eer? mijn antwoord is tweeërleí opvatbaar. ja en nee.

aldus,

JT